Profilaktyka

Szczepienia ochronne.

Szczepienia ochronne już od dawna pozwalają nam ograniczyć występowanie wielu groźnych chorób zarówno u ludzi jak i u zwierząt.Nic więc dziwnego, że stały się one podstawowym elementem zwalczania chorób zakaźnych i inwazyjnych zwierząt domowych. W przypadkach wielu infekcji, w przebiegu których nie ma możliwości leczenia przyczynowego ich odpowiednio przeprowadzona profilaktyka stanowi jedyną metodę skutecznego uchronienia przed rozwojem choroby, a także przed jej następstwami w postaci niebezpiecznych powikłań.

W wyniku szczepienia do organizmu wprowadzany jest antygen, którym mogą być całe zarazki, ich fragmenty, produkty przemiany materii lub geny kodujące określone białka. Układ immunologiczny zwierzęcia produkuje przeciwciała przeciwko danemu antygenowi. Powstaje w ten sposób odporność czynna sztuczna, w pełni wykształcona po kilkunastu dniach.

Przed wykonaniem szczepienia powinniśmy pamiętać o tym że:

należy uodparniać zdrowe i odrobaczone zwierzęta;
szczenięta i kocięta przez pewien czas posiadają odporność siarową (przeciwciała matczyne otrzymane wraz z siarą), która może znacząco wpływać na obniżenie skuteczności szczepienia; szczepimy psy w wieku przynajmniej 6 tygodni, rozpoczynając cykl szczepień od szczepionek zawierających wysoką koncentrację antygenu – specjalnie przygotowane szczepionki dla szczeniąt – typu puppy, first dose; kocięta szczepimy natomiast po wygaśnięciu odporności biernej, a więc od wieku około 8-9 tygodni; ze względu na to, że odporność bierna może czasem utrzymywać się dłużej szczepienie należy powtórzyć
pełną odporność możemy zapewnić dopiero po przejściu pełnego cyklu szczepień; pamiętajmy zatem aby do tego czasu nie narażać maluchów na zakażenie
decyzję o rozpoczęciu szczepienia lekarz weterynarii podejmie mając na uwadze: warunki środowiskowe, w których przebywa zwierzę, jego pochodzenie, wiek, stan kliniczny, zagrożenie chorobą zakaźną, stosowane uprzednio preparaty (leki immunosupresyjne – obniżające odporność – niektóre antybiotyki, surowice odpornościowe);
zwracamy uwagę na istnienie tzw. luki immunologicznej; jest to okres, w którym miano przeciwciał matczynych jest już na tyle niskie, że nie zapobiegnie zachorowaniu, lecz na tyle wysokie, że wciąż może negatywnie wpływać na skuteczność szczepienia; u większości szczeniąt I kociąt luka ta występuje około 8-11 tygodnia życia
indukcja odpowiedzi immunologicznej trwa przynajmniej 10-14 dni

Szczepienia możemy podzielić na:

szczepienia zasadnicze przeciwko chorobom stanowiącym poważne zagrożenie dla zdrowia i życia psów i kotów, bardzo rozpowszechnionym i zaraźliwym (psy: nosówka, parwowiroza, choroba Rubartha; koty: panleukopenia, wirusowe zakażenia dróg oddechowych kotów – herpeswiroza i kaliciwiroza tzw. katar koci ) lub chorobom stanowiącym zagrożenie dla zdrowia i życia ludzi (wścieklizna);
szczepienia dodatkowe, wykonywane u zwierząt przy zwiększonym ryzyku wystąpienia danej jednostki chorobowej (psy: leptospiroza, borelioza; koty: białaczka kotów, chlamydofiloza, dermatofitoza);

Choroby wirusowe psów.

Nosówka
Nosówka jest chorobą wysoce zakaźną prowadzącą często do śmierci. Do objawów możemy zaliczyć niewydolność oddechową, silne zapalenie błon śluzowych nosa i oczu, nieżyt żołądkowo-jelitowy oraz objawy nerwowe. Zwierzę, które przetrwało pierwszy atak wirusa, często wykazuje nieodwracalne zmiany takie jak deformacje uzębienia, tiki nerwowe lub skłonność do bolesnych napadów padaczki. Leczenie często bywa nieskuteczne, z uwagi na długi okres inkubacji choroby-często około 3 tygodni, kiedy to najczęściej po wystąpieniu objawów jest już zbyt późno na skuteczne leczenie czy szczepienie.

Przypadki nosówki odnotowywane są głównie w wilgotnym i zimnym środowisku. Chory pies wydziela wirusa ze śliną, wydzieliną oczną i nosową, moczem i odchodami, począwszy od 1-ego tygodnia po zakażeniu aż do 2 miesięcy po. Pies może zarazić się nosówką poprzez kontakt z wirusem na otwartym powietrzu lub w warunkach domowych, gdy wirus przyniesiony zostanie na ubraniach bądź obuwiu. Co więcej psy, u których występuje tzw. bezobjawowy przebieg nosówki są istotnym źródłem wirusa dla innych zwierząt z otoczenia.
Jeśli pies nie został zaszczepiony, jest podatny na działanie wirusa niezależnie od wieku.

Parwowiroza
Parwowiroza znana jest także jako zaraźliwe krwotoczne zapalenie żołądka i jelit. Jest to najgroźniejsza i najbardziej rozpowszechniona choroba zakaźna psów. Stanowi poważny problem, z uwagi na regularne występowanie na całym świecie, co jest wynikiem niezwykłej odporności i wysokiej infekcyjności wirusa za nią odpowiedzialnego. Choroba ta atakuje nagle i objawia się wymiotami oraz biegunką ze śladami krwi, co prowadzi do szybkiego odwodnienia organizmu i śmierci. Wirus może także uszkadzać mięsień sercowy. Śmierć psa, szczególnie młodych szczeniąt, następuje bardzo szybko, czasem nawet w ciągu 24 godzin.

Niektóre rasy takie jak rottweilery, dobermany i pinczery są szczególnie narażone na działanie tego wirusa. Gdy dojdzie do kontaktu z wirusem zwierzęcia nie uodpornionego, występuje wysokie prawdopodobieństwo, że choroba zakończy się śmiercią.
Szczeniaki chronione są przed chorobami zakaźnymi przez przeciwciała obecne w mleku ich matki, przyjmowanym w pierwszych godzinach życia. Odporność nabyta wraz z mlekiem matki trwa zaledwie 2-3 miesiące, dlatego też szczenięta stają się szczególnie narażone na zakażenie parwowirusem około 8 tygodnia życia, kiedy to bariera ochronna przeciwciał matczynych słabnie.

Wirus jest bardzo odporny na niekorzystne dla niego warunki środowiskowe i może być łatwo przeniesiony z zewnątrz (na obuwiu, odzieży lub rękach) do domu w których przebywają szczenięta. Nie ma żadnej całkowicie pewnej metody ochrony środowiska przed zakażeniem parwowirusem psów.

Najlepszą ochroną jest szczepienie. Szczepionki przeciwko parwowirozie są bezpieczne i niezwykle skuteczne, należy jednak pamiętać o tym żeby przestrzegać harmonogramu szczepień gdyż jednokrotne szczepienie psa w wieku szczenięcym nie gwarantuje 100% ochrony na całe życie.

Choroba Rubartha
Choroba inaczej nazywana zakaźnym zapaleniem wątroby psów jest wywoływana przez adenowirus, który atakuje wątrobę oraz inne narządy takie jak np. nerki. W przypadkach ostrego przebiegu choroby, śmierć psa może nastąpić w ciągu 24-36godzin. Gdy dojdzie do zarażenia, pies początkowo wykazuje objawy podwyższonej temperatury, traci łaknienie, wykazuje objawy żółtaczki, w końcu dostaje ostrej gorączki krwotocznej. Psy, które przezwyciężą chorobę, mogą stać się nosicielami wirusa i wydalając go z moczem przez kilka miesięcy, mogą zarażać inne psy.

Kaszel kenelowy (psiarniowy)
Jest to zespół objawów chorobowych będących wynikiem stanu zapalnego w obrębie górnych dróg oddechowych. Charakteryzuje się suchym i donośnym kaszlem, opisywanym przez właścicieli zwierząt, jakby „coś utknęło mojemu psu w gardle”. Jest on podobny do ludzkiego przeziębienia i z reguły przechodzi samoistnie. Czasem jednak, z uwagi na zakażenia wtórne, może wywołać poważne stany chorobowe prowadzące do ostrego zapalenia płuc.

Objawy Kaszlu kenelowego występują, gdy dojdzie do podrażnienia śluzówki dróg oddechowych przy obniżonej odporności błon śluzowych, co ma miejsce gdy zwierzę jest narażone na:

stres związany z transportem, zatłoczeniem,
dym tytoniowy, duże stężenie pyłków
niską temperaturę

słabą wentylację pomieszczeń

Podczas kontaktu czworonoga z innymi zarażonymi psami, w prosty sposób może dojść do kontaktu z patogenami.

Wścieklizna
Wścieklizna jest wirusową chorobą odzwierzęcą występującą u ludzi, a także u dzikich i udomowionych zwierząt. Gdy choroba wystąpi, wirus wywołuje objawy nerwowe i zmiany w zachowaniu. Za każdym razem wścieklizna prowadzi do różnych zmian w zachowaniu począwszy od szału a kończąc na paraliżu. Za każdym razem, gdy wystąpią kliniczne objawy choroby, wścieklizna kończy się śmiercią zarówno u zwierząt jaki i ludzi.
Wirus jest przenoszony poprzez bliski kontakt ze śliną (pogryzienie, zadrapanie, lizanie, kontakt śliny z pękniętym naskórkiem i błoną śluzową). W Europie znaczącą rolę w rozprzestrzenianiu wścieklizny na psy pełnią lisy oraz coraz częściej nietoperze. Każdego roku, na świecie wiele osób umiera z powodu pogryzień przez psy zarażone wścieklizną.

Szczepionka przeciwko wściekliźnie jest najpewniejszym środkiem ochrony zarówno dla psówi jak i kotów.

Każdy pies po ukończeniu 4 miesiąca życia musi w świetle obowiązujących w Polsce przepisów być zaszczepiony przeciwko wściekliźnie. (Dz.U.99.66.752 /Ustawa z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej. Art. 8).

Następnie szczepienia te wykonuje się co roku.

Choroby wirusowe kotów.

Panleukopenia
Panleukopenia jest chorobą wirusową wywoływaną przez parwowirus koci (FPV). Jest chorobą bardzo zaraźliwą i występuje młodych kotów. Wirus atakuje przede wszystkim jelita i szpik kostny. Jest częstą przyczyną śmierci kociąt już w wieku 3-4 tygodni. Największa śmiertelność obserwowana jest między 6 tygodniem a 4 miesiącem życia. Związane jest to z utratą odporności biernej, uzyskanej od matki. U starszych kotów przebieg choroby jest zazwyczaj łagodny, a nawet bezobjawowy. Wirus nie jest groźny dla człowieka.
Wysoka zaraźliwość wynika z bardzo wysokiej przeżywalności wirusa w środowisku. Do zarażenia dochodzi więc najczęściej przez kontakt z chorymi kotami, ich wydzielinami oraz co jest bardzo istotne, drogami pośrednimi (na miskach, butach, kuwetach, etc.). Ponadto obecnie występujące na świecie parwowirusy psów, są chorobotwórcze również dla kotów.

Choroba objawia się gorączką, osłabieniem, brakiem apetytu i pragnienia. Kot niechętnie i ostrożnie się porusza, siedzi w podkulonej pozycji, co wynika z bolesności brzucha. Ma nastroszoną i matową sierść. Pojawiają się wymioty i krańcowe odwodnienie. Po 2-3 dniach choroby do objawów dołącza się biegunka, czasem z domieszką krwi. W terminalnej fazie choroby obniżeniu ulega temperatura ciała kociąt. U młodych zwierząt taki stan prowadzi do śmierci nawet w ciągu 3 dni.
Tak jak w przypadku zakażenia wirusem FIV czy FeLV nie ma możliwości przyczynowego leczenia panleukopenii. Stosuje się terapię objawową dostosowaną do stanu zwierzęcia.
Najlepszą ochroną przed panleukopenią jest szczepienie. Szczepionki te są bezpieczne i niezwykle skuteczne, a odporność utrzymuje się nawet do 3 lat.

Koci Katar
Koci katar to zakaźna, wirusowa, choroba pospolicie występująca w populacji kotów. Najczęściej chorują zwierzęta młode będące pod wypływem stresu oraz koty o obniżonej odporności.
Koci katar wywoływany jest przez dwa, patogenne dla kotów, wirusy: herpeswirus (FHV) i kalciwirus (FCV) a dodatkowo wikłane przez bakterie: Bordetella bronchiseptica, Chlamydophila felis oraz Mycoplasma.
Przebieg i czas trwania choroby jest różny – zależy od siły, z jaką wirus zaatakował a także od tego, w jakim wieku i kondycji jest kot. Na początku choroby pojawia się kichanie oraz przezroczysty wypływ z nosa i oczu. Kolejno następuje zapalenie spojówek, gorączka, brak apetytu. Zwierzę jest osowiałe i bardzo dużo śpi. Wydzielina z oczu zamienia się w ropę. Czasem zwierzę może się obficie ślinić.

Jest to choroba uleczalna, ale czasem może powodować śmierć u młodych kociąt. Podczas leczenia choroby przede wszystkim należy łagodzić jej objawy i pomagać organizmowi w walce z wirusem. Ważnym elementem kuracji jest usuwanie wydzielin z okolic nosa i oczu. Przemywanie wacikiem namoczonym w ciepłej wodzie i otwieranie zaropiałych oczu ratuje wzrok.
Niestety, kota nie można uchronić całkowicie przed kocim katarem. Można jednak zminimalizować to ryzyko, szczepiąc go na tą chorobę.
Szczepienia zarówno przeciwko katarowi kociemu jak i przeciwko panleukopenii powinny zostać wykonane nawet u kotów nie wychodzących z domu, ponieważ wywołujące je wirusy mogą bardzo długo przetrwać i zachować zjadliwość w środowisku zewnętrznym. Mogą więc one łatwo trafić do naszych domów, np. zostać przyniesione na butach.

Wirus białaczki kotów – FeLV
Wirus białaczki kociej występuje najczęściej u kotów przebywających w skupiskach lub pochodzących z takich miejsc. Na zakażenie FeLV przede wszystkim narażone są wychodzące koty, bardziej kocury niż kotki, gdyż to samce częściej uczestniczą w walkach z innymi kotami. Zarażenie wirusem białaczki jest najgroźniejsze dla kotów młodych (10 miesięcy do 3 lat). Choroba niestety wciąż pozostaje nieuleczalna. FeLV jest wirusem typowo kocim – nie przenosi się na inne gatunki. Wirus FeLV jest jednym z oncornawirusów, tzn. może inicjować nowotworzenie. Ponieważ zarazek w środowisku suchym ginie szybko, zatem do zakażenia dochodzi przez długotrwały, bliski kontakt zwierząt (pogryzienie, lizanie, wspólne miski i kuweta). Często białaczka przenoszona jest z matki na młode w czasie karmienia, lizania, zabawy, a także pomiędzy kociakami w czasie zabawy.

Objawy towarzyszące zakażeniu wirusem FeLV mogą być bardzo zróżnicowane, mogą być różnie nasilone i występować w wielu kombinacjach. Niestety żaden z nich nie jest swoisty wyłącznie dla zarażenia tym właśnie wirusem. Charakterystyczna historia kota oraz typowa kombinacja objawów pozwalają postawić podejrzenie FeLV. Rozpoznanie natomiast opiera się na wykonaniu szybkich testów opartych na reakcji serologicznej.
Białaczka kotów jest chorobą nieuleczalną. Stosuje się leczenie objawowe i paliatywne (poprawiające komfort życia zwierzęcia). Mimo złego rokowania koty z białaczką potrafią żyć wiele lat, czas ten jest niestety krótszy w przypadku rozwoju objawów klinicznych w wyniku zakażenia FeLV.

Szczepienie przeciwko FeLV należy wykonywać u kotów, u których istnieje do tego wskazanie. Szczególnie zagrożone są koty wychodzące, kocięta i dorosłe koty pochodzące z dużych skupisk (hodowle, schroniska), a także koty nieznanego pochodzenia, przygarnięte z piwnicy czy z ulicy. Warto także rozważyć szczepienie, w sytuacji gdy w domu jest już kot, a chcemy przygarnąć drugiego. Szczepienia powinny być przeprowadzone u niezakażonych, zdrowych kotów. Zaszczepienie kota zakażonego FeLV mu nie zaszkodzi, jest natomiast działaniem bezcelowym. W celu uniknięcia takiej sytuacji przed szczepieniem warto wykonać test na obecność wirusa FeLV we krwi.

FIV (ang. feline immunodeficiency virus)
Jest to wirusowa choroba powodująca niedobór immunologiczny u kotów. Występuje na całym świecie u kotów domowych i dziko żyjących. Powoduje obniżenie odporności, której przebieg i skutki podobne są do zakażenia wirusem HIV u ludzi. Jednak inne gatunki, w tym człowiek, nie są wrażliwe na zakażenie FIV. Choroba szerzy się głównie przez pogryzienia. W związku z tym chorują najczęściej starsze, wychodzące kocury, które często toczą walki o terytorium.

Przebieg zakażenia jest bardzo wolny. Objawy mogą pojawić się dopiero po wielu latach. Jednak pomimo braku objawów, zarażony kot, będący nosicielem, może zarażać inne koty. Zarażony kot pozostaje nosicielem do końca życia. Najczęściej do zakażenia dochodzi u kotów młodych, 3 letnich, zaś nasilenie objawów choroby obserwuje się około 10 roku życia.
Objawy występujące podczas choroby są niespecyficzne. Zakażenie FIV można podejrzewać, u zwierzęcia, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka, z długotrwałym powiększeniem węzłów chłonnych, osłabieniem, nawracającymi oraz trudnymi do wyleczenia stanami zapalnymi jamy ustnej, dróg oddechowych, przewodu pokarmowego.

Nie ma skutecznych leków przeciw zakażeniu FIV. Jeśli kot nie wykazuje objawów, może żyć wiele lat. Niestety uaktywnienie się choroby oznacza złe rokowanie. Możemy jedynie leczyć wtórne zakażenia, podawać witaminy, leki wspomagające oraz dobrej jakości karmę.
W związku z tym, iż nie ma obecnie skutecznej szczepionki przeciwko FIV, zapobieganie polega głównie na diagnostyce i izolacji zakażonych zwierząt.

Wścieklizna
W Polsce nie ma obowiązku szczepienia kotów przeciwko wściekliźnie. Zaszczepione powinny zostać jednak te zwierzęta, które wychodzą na dwór. Pierwsza dawka powinna zostać podana w wieku 3 – 4 miesięcy. Kolejne dawki powinno się podawać co 3 lata.

Wirus wywołujący wściekliznę jest bardzo wrażliwy i szybko ginie w środowisku. Jedynym źródłem choroby jest chore zwierzę, nie ma więc możliwości pośredniego przeniesienia wirusa do domu. Należy jednak pamiętać, że wścieklizna jest śmiertelna dla ludzi. Szczepienie to jest więc podyktowane troską o nasze bezpieczeństwo. Jeśli planujemy wyjazd z kotem, podczas którego może być on narażony na kontakt z chorobą, należy zaszczepić zwierzę z co najmniej dwutygodniowym wyprzedzeniem.

Szczepienia fretek.

Fretki szczepi się przede wszystkim przeciw nosówce, która jest chorobą śmiertelną. Młode zwierzątko należy zaszczepić w 9-10 tygodniu życia, potem obowiązują 3-4 tygodnie przerwy i szczepimy drugą dawką szczepionki. Następnie po półtora roku stosujemy szczepienie „przypominające”. Oczywiście, jeżeli starsza fretka nie była jeszcze szczepiona, należy ją zaszczepić jak najszybciej. Wówczas taką fretkę szczepimy tylko raz.

Fretki nieszczepione p/nosówce nie powinny wychodzić z domu ani spotykać się z innymi zwierzętami. Po pierwszej dawce szczepionki obowiązuje kwarantanna, czyli zakaz wychodzenia na dwór i kontaktu z innymi zwierzętami. Po drugiej dawce kwarantanna wynosi tylko 2 tygodnie.
Zalecane jest szczepienie przeciw wściekliźnie, szczególnie fretek wychodzących na dwór i mających kontakt z innymi zwierzakami. Przeciw wściekliźnie szczepi się co najmniej 2 tygodnie po zakończeniu szczepień p/ nosówce, można oczywiście później. Następnie szczepienia „przypominające” raz na 2-3 lata.

Choroby wirusowe królików.

Króliki należy zaszczepić na dwie groźne choroby – MYKSOMATOZĘ i POMÓR KRÓLIKÓW. Nie są to oczywiście jedyne choroby jakie zagrażają naszym królikom, ale na te dwie dysponujemy w naszym kraju odpowiednimi szczepionkami.

Myksomatoza królików

Jest to choroba wirusowa, którą królik może się zarazić albo przez kontakt z chorym królikiem, albo przez pogryzienie przez owady kłujące takie jak meszki i komary, dlatego najbardziej narażone są króliki w okresie od wiosny do jesieni, zwłaszcza jeśli są wypuszczane do ogrodu. Główne objawy choroby to gorączka, wyniszczenie, obrzęki okolicy głowy: spojówek, uszu, wypływ z nosa najpierw surowiczy a później ropny. Czasem występują drgawki. Taka postać choroby trwa do ok. dwóch tygodni. Zwierzę najczęściej nie przeżywa. Śmiertelność przy myksomatozie wynosi 50-90%. Bywa też tak, że jedynym objawem choroby są guzowate zmiany na skórze, które po pewnym czasie pokrywają się strupami, które odpadając pozostawiają wyłysiałe miejsca. Czasem około 30 dni od wystąpienia takiej postaci choroby u pozornie zdrowego królika rozwija się ciężkie zapalenie płuc. Pojawia się śluzowo-ropny wysięk z nosa, zwierzę ma narastające trudności z oddychaniem, prowadzące do śmierci.

Myksomatoza jest chorobą trudną do leczenia. Terapia trwa bardzo długo, a gwarancji wyleczenia nie ma.
Na szczęście istnieją szczepionki przeciw tej chorobie, które dają odporność na ok. 6 miesięcy, należy więc szczepić zwierzęta wczesną wiosną, przed rozpoczęciem sezonu na owady kłujące.

Pomór królików VHD
Jest to wirusowa krwotoczna choroba królików. Do zarażenia może dojść podobnie jak przy myxomatozie przez kontakt bezpośredni z chorym zwierzęciem, wydzielinami tego zwierzęcia lub przez owady kłujące. Postać ostra przejawia się wzrostem temperatury, osowiałością, gwałtownymi objawami nerwowymi. Śmiertelność przy tej chorobie sięga nawet 100%. Leczenie nie istnieje. Natomiast bardzo ważna jest profilaktyka w postaci szczepień.

!!!!Lepiej zapobiegać niż leczyć – zwłaszcza że są to choroby wirusowe i leczenia tak naprawdę nie ma (możemy tylko podtrzymywać siły życiowe organizmu i liczyć na to, że on sam zwalczy chorobę). Większość królików mimo naszych wysiłków niestety jednak umiera !!!!\

Ochrona przed kleszczami i pchłami

W Polsce bytuje około 20 gatunków kleszczy.Choć czas największej aktywności kleszczy przypada na okres wiosenny i późnoletni, te pasożytnicze roztocza zarażają już praktycznie przez cały rok. Nawet zimą do gabinetów weterynaryjnych trafiają psy z babeszjozą. Kleszcze żywią się krwią ludzi i zwierząt. Zagrożenie ze strony kleszczy nawet w mieście jest poważne – czają się one na źdźbłach trawy i w gałęziach krzewów i drzew, spadając na przechodzące pod nimi zwierzęta. Kleszcz bez problemu pokonuje barierę, jaką stanowi sierść psa i wgryza się w skórę wyszukując miejsc, gdzie jest ona delikatna, a naczynia krwionośne leżą możliwie płytko.

Jedno ukąszenie kleszcza wystarczy aby doszło do przeniesienia groźnych chorób bakteryjnych, wirusowych i pierwotniaczych. Kleszcz żywiąc się krwią wprowadza do ciała swojej ofiary dużą objętość śliny, a z nią drobnoustroje chorobotwórcze, wywołujące poważne i często groźne dla życia zwierząt choroby (borelioza, babeszjoza, ehrlichioza, kleszczowe zapalenie mózgu).

Babeszjoza
Choroba wywoływana jest przez pierwotniaka Babesia canis wprowadzanego do krwi psa ze śliną kleszcza. Pierwotniak namnaża się w krwinkach, ale spustoszenie w organizmie zwierzęcia czyni głównie reakcja immunologiczna. Następuje rozpad krwinek, silne zaburzenia krążenia, uszkodzenie nerek, żółtaczka.

Jest ona jedną z najbardziej niebezpiecznych chorób przenoszonych przez kleszcze. W skrajnych przypadkach może ona doprowadzić nawet do śmierci zwierzęcia. Objawami, które łatwo włąściciel może zauważyć są: osłabienie, gorączka, brak apetytu, blade lub żółte błony śluzowe, czerwono-brunatny mocz.
Jeśli u swojego psa zauważysz właśnie takie objawy, szybko zgłoś się do lekarza weterynarii!
Województwo warmińsko-mazurskie jest jednym z województw, w których występuje największa liczba kleszczy, a co za tym idzie liczba psów chorych na babeszjozę jest również wysoka.

Borelioza
Choroba bakteryjna wywoływana przez krętki dostające się do krwi psa ze śliną kleszcza. Po przedostaniu się do krwi borelia namnaża się i z krwią dociera do narządów wewnętrznych, uszkadzając je.
Objawy boreliozy to długo utrzymująca się kulawizna spowodowana zapaleniem stawów. Mogą się pojawić także objawy typowe dla zapalenia nerek oraz neurologiczne objawy zapalenia mózgu. Możliwa jest także niewydolność krążeniowa i zaburzenia oddychania.

Ehrlichioza
Stosunkowo najrzadziej diagnozowana choroba wywoływana przez riteksje. Objawy typowe dla choroby to utrata apetytu, gorączka, drżenie mięśni, krwawienia z błon śluzowych. Powiększona jest śledziona i węzły chłonne. Choroba niszczy układ immunologiczny zwierzęcia.

Preparaty przeciwkleszczowe
Żeby zminimalizować ryzyko wystąpienia choroby u Twojego pupila – prowadź systematyczną profilaktykę przeciwkleszczową. Na rynku jest wiele preparatów: obroże chroniące psa przez okres 7-8 miesięcy, spraye, preparaty spot on, które są równie skuteczne lecz trzeba je stosować raz w miesiącu. Niektóre z nich działają na kleszcze dopiero wówczas, kiedy nastąpi kontakt ze skórą psa, a inne posiadają dodatkowe właściwości odstraszające.

Pamiętajmy, że zabezpieczenie psa preparatem nigdy nie daje 100-procentowej pewności ale znacząco zmniejsza prawdopodobieństwo zarażenia.

Dlaczego pomimo zabezpieczenia zdarza się, że znajdujemy kleszcze na skórze psa?
Większe prawdopodobieństwo znalezienia żywych lub też martwych już kleszczy “wkręconych” w skórę psa wystąpi wówczas, jeśli zastosujemy preparat, który posiada jedynie właściwości bójcze, nie działając jednocześnie odstraszająco. Pozostałe przyczyny to, między innymi:

nieprawidłowa aplikacja,
nie dostosowanie koncentracji substancji czynnej do masy ciała psa
wykąpanie psa z użyciem detergentu bezpośrednio przed podaniem preparatu lub zbyt wcześnie po podaniu

Pchły
Pchły stanowią mniejsze zagrożenie dla zdrowia zwierzęcia gdyż nie przenoszą tak niebezpiecznych chorób jak kleszcze. Nie należy ich jednak bagatelizować. Mogą powodować u zwierzęcia ciągły niepokój, intensywny świąd oraz stanowić przyczynę pojawienia się reakcji alergicznej na ślinę pcheł. Pchły są też nosicielami pasożytów wewnętrznych, zwierzę połykając taką pchłę zaraża się np. tasiemcem. Ponadto jeśli pcheł jest bardzo dużo mogą doprowadzić do niedokrwistości – w końcu żywią się krwią swoich żywicieli.

Jest kilka metod zwalczania tego uciążliwego owada.

Jednym z nich jest stosowanie specjalnych obróżek przeciwpchelnych.Są one dosyć skuteczne, ale mogą nie poradzić sobie ze wszystkimi pchłami – jeśli już są stosowane, to powinna to być profilaktyka a nie leczenie intensywnego zapchlenia. Ważne aby wybierać obróżki renomowanych firm, gdyż niektóre, zdecydowanie tańsze, mogą być szkodliwe dla zdrowia naszego zwierzęcia ponieważ zawierają toksyczne substancje, które z łatwością przenikają do organizmu i ostatecznie mogą narobić więcej szkody niż pożytku.

Znacznie skuteczniejszą metodą jest stosowanie preparatów spot on (kilka kropel umieszcza się pomiędzy łopatkami zwierzęcia – tak żeby nie mogło ich zlizać)

Istnieją również wszelkiego rodzaju posypki i szampony – jednakże nie wygrywają konkurencji z preparatami opisanymi w punkcie wyżej
Pamiętać należy także o usunięciu larw pcheł ze środowiska, w którym przebywają zwierzęta (specjalne preparaty, przeznaczone do zwalczania pcheł w otoczeniu, odkurzenie całego mieszkania oraz wypranie legowisk)

Dlaczego i jak często należy odrobaczać zwierzęta?

Wszystkie psy i koty – młode i stare, przebywające na zewnątrz i w domu, psy myśliwskie i małe pieski trzymane na kolanach – mogą zarazić się pasożytami wewnętrznym. Stopień ryzyka zakażenia zależy od wieku zwierzęcia, sposobu jego utrzymania, użytkowania i karmienia.

Szczenięta mogą zarazić się glistą już w życiu płodowym. Kocięta rodzą się wolne od glist natomiast mogą zarazić się w okresie karmienia przez matkę. W późniejszym wieku istnieje niebezpieczeństwo zarażenia psów i kotów za pośrednictwem form inwazyjnych znajdujących się w glebie i wodzie. Zagrożenie występuje także w surowym (niebadanym) mięsie lub w tkankach drobnych zwierząt będących łupem psów i kotów (myszy, ptaków czy płazów).

Pasożyty zwierząt są zagrożeniem dla człowieka!

Niektóre gatunki pasożytów (tasiemców, glist, pierwotniaków) mogą się przenosić na człowieka stając się przyczyną poważnych chorób, takich jak toksokaroza oczna, torbiele bąblowcowe, giardioza, toksoplazmoza. Dlatego poddając nasze zwierzęta zabiegom zwalczania i profilaktyki przeciwpasożytniczej – chronimy nasze zdrowie!

Jak często powinniśmy odrobaczać swoje zwierzęta?

Ocena częstości odrobaczania zwierząt opiera się na informacjach uzyskanych w dopowiedzi na pytania:

Czy zwierzę przebywa na wybiegu, pod kontrolą lub bez?
Czy zwierzę ma kontakt z osobnikami tego samego gatunku lub z innymi zwierzętami?
Czy zwierzę poluje na myszy lub inne zwierzęta?
Czy zwierzę jest karmione surowym mięsem, kośćmi lub podrobami?
Czy zwierzę jest przeznaczone do hodowli, uczestniczy w wystawach i konkursach?
Czy pies jest wykorzystywany w polowaniach jako pies myśliwski lub do innych zadań profesjonalnych, np. jako pies policyjny lub w celach terapeutycznych?

Na podstawie uzyskanych w ten sposób informacji lekarz weterynarii może właściwie ocenić stopień ryzyka zarażenia zwierzęcia pasożytami i określić częstość przeprowadzania odrobaczania.

ZALECENIA:

Większość psów i kotów żyjących z nami w mieście powinna być odrobaczana 4 razy w ciągu roku.
W przypadku psów przebywających na niekontrolowanym wybiegu, psów myśliwskich oraz zjadających dzikie zwierzęta lub padlinę zalecane jest przeprowadzanie zabiegów odrobaczania 1 raz w miesiącu (zapobieganie bąblowicy).
W szczególnych przypadkach wskazane jest podawanie preparatów przeciwko glistom co 3-4 tygodnie (głównie w sytuacji wysokiego ryzyka zarażenia zwierząt i bliskiego kontaktu zwierząt z małymi dziećmi), gdyż dzięki temu można uniknąć wydalania przez psy i koty jaj glist stanowiących zagrożenie dla człowieka.
Szczenięta w wieku 3 tygodni i kocięta w wieku 5 tygodni koniecznie należy poddać pierwszemu zabiegowi odrobaczania. Zabiegi te należy powtarzać regularnie co 3 tygodnie (szczenięta) i co 5 tygodni (kocięta) przez cały okres karmienia mlekiem matki.
Karmiące suki i kotki powinny być podane odrobaczaniu razem z pierwszym odrobaczaniem ich szczeniąt.
Profilaktyka na codzień! Pamiętajmy o utrzymywaniu higieny rąk po kontakcie ze zwierzęciem.
Nie należy wypuszczać psów i kotów, by załatwiały się w miejscach przypadkowych, nie przeznaczonych do tego celu (np. piaskownicach, skwerach zabaw dla dzieci i innych miejscach publicznych). Ze względu na to, że źródłem chorób pasożytniczych często są odchody zarażonych zwierząt, każdy włąściciel psa, chcąc dbać o zdrowie nie tylko swojego pupila, ale także swojej rodziny i swoje, musi zawsze pamiętać o sprzątaniu po swoim podopiecznym podczas spacerów. Pamiętajmy, że świeże odchody nie zawierają jeszcze form inwazyjnych pasożytów, a zatem nie stanowią zagrożenia dla zdrowia człowiek i zwierzęcia.
Zapobieganie inwazji tasiemca D. Caninum powinno obejmować profilaktyczne podawanie leków przeciwrobaczych oraz zwalczanie pcheł, dzięki czemu przerwany zostanie cykl rozwojowy tasiemca.